W tym nauczaniu podkreślona jest czystość intencji przy dawanie tym, którzy potrzebują. Akt dawania nie powinien być wystąpieniem mającym na celu zdobycie publicznego podziwu czy społecznego statusu. Powinien być szczerym wyrazem miłości i współczucia. Odniesienie do "obłudników" wskazuje na tych, którzy dają, aby być widziani i chwaleni przez innych, sugerując, że ich nagroda ogranicza się do ulotnej aprobaty, jaką otrzymują.
Prawdziwa hojność charakteryzuje się pokorą i skupieniem na potrzebach innych, a nie na sobie. To nauczanie wyzwala wierzących do zbadania swoich motywów i zapewnienia, że ich czyny charytatywne są napędzane prawdziwą troską i zmartwieniem. Prawdziwa nagroda, według tego nauczania, tkwi w cichej satysfakcji z wiedzy, że działa się z miłości i integralności, zgodnie z wartościami bezinteresowności i pokory, które są centralne w wierze chrześcijańskiej.
