Jezus używa przykładu faryzeusza i celnika, aby nauczyć o pokorze i prawdziwej naturze sprawiedliwości. Faryzeusz, reprezentujący tych, którzy są pewni swojej sprawiedliwości, często patrzył z góry na innych. W przeciwieństwie do niego, celnik, który był powszechnie postrzegany jako grzesznik i wyrzutek, zbliżał się do Boga z pokorą i skruchą. Ta przypowieść, osadzona w świątyni, podkreśla znaczenie postawy serca w modlitwie. Sugeruje, że Bóg ceni pokorny i skruszony duch ponad samozadowolenie i pychę.
Świątynia, święte miejsce dla Żydów, stanowi tło dla tej lekcji o modlitwie i pokorze. Modlitwa faryzeusza charakteryzuje się samouwielbieniem i porównywaniem się z innymi, podczas gdy modlitwa celnika jest pełna błagania o miłosierdzie. Jezus używa tego kontrastu, aby zilustrować, że prawdziwa sprawiedliwość pochodzi z uznania własnej potrzeby Bożej łaski, a nie z polegania na własnych zasługach. To nauczanie zachęca wierzących do zbliżania się do Boga z pokorą, uznając swoją potrzebę Jego miłosierdzia i łaski.