W czasach Salomona budowa i utrzymanie królestwa wymagały znacznego wysiłku. Salomon jednak świadomie postanowił nie zniewalać Izraelitów do tych prac. Zamiast tego, mianował ich swoimi żołnierzami, w tym wojownikami i dowódcami. Ta decyzja podkreśla szacunek do własnego narodu, uznając ich potencjał i powierzając im istotne obowiązki. Dzięki temu Izraelici czuli się doceniani i szanowani, co sprzyjało poczuciu dumy i jedności w narodzie.
Takie podejście odzwierciedla również szerszą zasadę przywództwa, które ceni i podnosi jednostki, zamiast je uciskać. Decyzja Salomona o przydzieleniu Izraelitów do ról przywódczych i dowódczych pokazuje, jak ważne jest dostrzeganie wewnętrznej wartości i zdolności każdej osoby. Przypomina, że prawdziwe przywództwo polega na wzmacnianiu innych i tworzeniu możliwości, aby mogli wnieść znaczący wkład w społeczność. Takie działania nie tylko wzmacniają wspólnotę, ale także budują dziedzictwo szacunku i współpracy.
