W czasach duchowego odnowienia król podjął aktywny krok, aby zapewnić odpowiednie utrzymanie świątyni, nakazując umieszczenie skarbca przy jej wejściu. Ten skarbiec służył jako punkt zbiórki ofiar, symbolizując przejrzyste i zorganizowane podejście do gromadzenia zasobów. Umiejscowienie skarbca przy bramie świątyni miało istotne znaczenie, ponieważ ułatwiało składanie ofiar wszystkim, którzy wchodzili, wzmacniając ideę, że utrzymanie domu Bożego jest wspólnym wysiłkiem.
Inicjatywa ta demonstrowała również zaangażowanie króla w odbudowę świątyni i zapewnienie jej konserwacji. Angażując społeczność w ten proces, wzmocnił poczucie jedności i wspólnej odpowiedzialności. Ludzie byli zachęcani do dobrowolnego składania ofiar, wiedząc, że ich wkład jest kluczowy dla odbudowy i bieżącego utrzymania świątyni. Ten akt umieszczenia skarbca można postrzegać jako wezwanie do zarządzania, przypominając wiernym o znaczeniu wspierania swoich miejsc kultu i duchowego życia ich społeczności.
