W czasach króla Joasza ogłoszono w Judzie i Jerozolimie wezwanie do zbierania daniny dla Pana, zgodnie z pierwotnym nakazem Mojżesza. Danina ta miała na celu wsparcie utrzymania świątyni, zapewniając, że miejsce kultu pozostanie centralnym i funkcjonującym elementem duchowego życia wspólnoty. Wezwanie do dawania przypominało o wspólnej odpowiedzialności ludzi za wypełnianie swoich obowiązków religijnych i tradycji. Służyło także zjednoczeniu społeczności wokół wspólnego celu, wzmacniając ich tożsamość jako wybranego ludu Bożego.
Danina nie była jedynie obowiązkiem finansowym, lecz także duchowym, symbolizującym zaangażowanie ludzi wobec Boga i ich gotowość do inwestowania w swoją wiarę. Podkreślała znaczenie zarządzania i rolę każdego człowieka w przyczynianiu się do wspólnego dobra wspólnoty wierzących. Uczestnicząc w tym akcie dawania, ludzie przypominali sobie o swojej historii, przymierzu z Bogiem oraz o ciągłej potrzebie wspierania świętych instytucji, które podtrzymywały ich duchowe życie.
