Ang pagkakasaksak ng kawal sa tagiliran ni Jesus ay hindi lamang isang pisikal na kilos kundi isang sandali na puno ng simbolikong kahulugan. Ang paglabas ng dugo at tubig ay tiningnan ng maraming teologo bilang kumakatawan sa mga sakramento ng Simbahan: ang dugo na sumasagisag sa Eukaristiya at ang tubig na sumasagisag sa Binyag. Ang mga sakramentong ito ay sentro sa buhay Kristiyano, nagbibigay ng biyaya at koneksyon sa sakripisyo ni Jesus. Ang pangyayaring ito ay katuwang din ng mga propesiya sa Lumang Tipan, tulad ng mga nakasulat sa Zacarias, na nagsasabing ang Mesiyas ay masusugatan. Bukod dito, binibigyang-diin nito ang katotohanan ng pagdurusa at kamatayan ni Jesus, na kinakailangan para sa pagtubos ng sangkatauhan. Ang pagkakasaksak at ang paglabas ng dugo at tubig ay nagsisilbing makapangyarihang paalala ng lalim ng pag-ibig ni Jesus at ng kabuuan ng Kanyang sakripisyo, na nag-aanyaya sa mga mananampalataya na pagnilayan ang misteryo ng kaligtasan at ang bagong tipan na itinatag sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan at muling pagkabuhay.
Ang sandaling ito ay isang panawagan sa mga mananampalataya na pahalagahan ang dakilang pag-ibig at sakripisyo ni Jesus, hinihikayat silang mamuhay sa paraang nagbibigay-pugay sa Kanyang kaloob ng kaligtasan. Ito rin ay nagsisilbing paalala ng pag-asa at bagong buhay na inaalok sa pamamagitan ng kamatayan at muling pagkabuhay ni Jesus, na isang pundasyon ng pananampalatayang Kristiyano.
