Ang paglalakbay ng pananampalataya ay kadalasang puno ng mga pagsubok at hamon na may mas malalim na layunin sa ating espiritwal na pag-unlad. Ang mga pagsubok na ito ay hindi nilikha upang tayo'y wasakin kundi upang tayo'y patatagin, na nagtataguyod ng pagtitiis. Ang pagtitiis ay ang katatagan at kakayahang magtiis na nagmumula sa pagharap sa mga pagsubok na may pananampalataya at tiwala sa Diyos. Sa pamamagitan ng mga pagsubok na ito, ang ating pananampalataya ay pinapanday at pinatitibay, katulad ng ginto na nililinis sa apoy.
Habang tayo'y humaharap sa iba't ibang hamon, natututo tayong umasa sa lakas ng Diyos at hindi sa ating sariling kakayahan. Ang ganitong pag-asa ay nagbubuo ng mas malalim na relasyon sa Diyos at naghahanda sa atin para sa mga susunod na pagsubok. Ang proseso ng pagbuo ng pagtitiis ay mahalaga upang makamit ang espiritwal na kasakdalan. Ito ay nagtuturo sa atin ng pasensya, katatagan, at kakayahang mapanatili ang pag-asa at kagalakan kahit sa harap ng mga pagsubok. Sa pagtanggap sa pagsubok ng ating pananampalataya, tayo ay nahahasa upang harapin ang mga hamon ng buhay nang may biyaya at tiwala, alam na ang bawat pagsubok ay isang pagkakataon para sa paglago at mas malalim na pananampalataya.
