W tym fragmencie Jezus otrzymuje pytanie o to, które przykazanie w Prawie jest największe. To pytanie odzwierciedla powszechną praktykę wśród ówczesnych uczonych religijnych, którzy często dyskutowali na temat względnej wagi różnych przykazań. Pytanie to nie dotyczy jedynie przestrzegania przepisów, ale ma na celu zrozumienie serca Prawa. Podkreśla uniwersalne ludzkie pragnienie uchwycenia fundamentalnych zasad, które powinny kierować naszym życiem. Prosząc Jezusa o wskazanie najważniejszego przykazania, pytający w zasadzie prosi o zasadę, która może uprościć i podsumować istotę sprawiedliwego życia.
Ten moment jest kluczowy, ponieważ przygotowuje grunt dla Jezusa, aby wyartykułował sedno swoich nauk. Jego odpowiedź, która następuje w kolejnych wersetach, podkreśla miłość jako fundament wszystkich przykazań. To pytanie i odpowiedź, którą wywołuje, są centralne dla etyki chrześcijańskiej, ukazując miłość do Boga i bliźniego jako ostateczne wypełnienie Prawa. Zachęca wierzących do skupienia się na miłości jako przewodniej sile w ich duchowym i codziennym życiu, przekraczając jedynie przestrzeganie zasad, aby przyjąć głębsze, bardziej relacyjne zrozumienie wiary.