W tej przypowieści Jezus nawiązuje do historii ze Starego Testamentu, w której Dawid, uciekając przed królem Saulem, wchodzi do domu Bożego i je chleb pokładny. Ten chleb, znany jako chleb pokładny, był przeznaczony wyłącznie dla kapłanów. Jednak Dawid i jego towarzysze byli głodni i potrzebowali pożywienia. Jezus wykorzystuje ten przykład, aby zakwestionować surową interpretację prawa przez faryzeuszy. Podkreśla, że ludzka potrzeba i miłosierdzie mogą mieć pierwszeństwo przed prawem ceremonialnym.
Szerszy kontekst tego nauczania to odpowiedź Jezusa na krytykę za pozwolenie swoim uczniom na zbieranie kłosów w szabat. Przywołując działania Dawida, Jezus ilustruje, że Boże prawo nie ma być ciężarem, ale ma służyć dobru ludzi. Historia ta podkreśla znaczenie zrozumienia intencji Bożych przykazań, które mają na celu promowanie miłości, miłosierdzia i współczucia. Jezus naucza, że istotą prawa jest troska o ludzi, a sztywna legalizm nie powinna przyćmiewać większych zasad miłości i miłosierdzia.
