W odpowiedzi na żądanie cudownego znaku, Jezus podkreśla znaczenie wiary ponad poszukiwaniem ciągłych dowodów. Odwołuje się do historii Jonasza, który spędził trzy dni w brzuchu wielkiej ryby, jako zapowiedzi swojej własnej śmierci i zmartwychwstania. To odniesienie do Jonasza stanowi głęboki znak dla tych, którzy mają oczy, aby widzieć, i uszy, aby słyszeć. Jezus wzywa ludzi do dostrzegania głębszych prawd duchowych, zamiast koncentrować się wyłącznie na cudownościach.
Ten fragment zachęca wierzących do refleksji nad naturą wiary, która nie polega na świadkach ciągłych cudów, ale na zaufaniu do Bożego planu i obietnic. Umożliwia to głębsze zrozumienie misji Jezusa oraz znaczenia Jego zmartwychwstania. Wskazując na Jonasza, Jezus podkreśla ciągłość Bożego działania w historii i Jego ostateczny plan zbawienia. To przesłanie jest wezwaniem do zaufania w to, co niewidoczne, oraz do pielęgnowania wiary, która jest odporna i trwała, nawet gdy znaki nie są od razu widoczne.