Jezus mówi do tych, którzy ufają własnej sprawiedliwości i pogardzają innymi. Wprowadzenie do przypowieści przygotowuje grunt pod lekcję o pokorze i niebezpieczeństwie samosprawiedliwości. Przypowieść, która następuje, kontrastuje dwa nastawienia: jedno z dumą i pewnością siebie, a drugie z pokorą i skruchą. Jezus podkreśla, że Bóg ceni pokorne serce bardziej niż zewnętrzne przejawy pobożności czy poczucia własnej wartości.
Przesłanie zachęca wierzących do refleksji nad własnymi postawami, przypominając, że duchowa duma może zaślepić ich na własne niedoskonałości i potrzebę Bożej łaski. Wzywa do zmiany z polegania na sobie na poleganie na Bożym miłosierdziu, pielęgnując ducha pokory i współczucia wobec innych. To nauczanie jest ponadczasowym przypomnieniem, że prawdziwa sprawiedliwość pochodzi z pokornego serca, które uznaje swoją zależność od Boga.