Ten werset pochodzi z przypowieści, którą Jezus opowiada o bogatym człowieku i biednym Łazarzu. Po śmierci obu mężczyzn bogaty człowiek znajduje się w mękach i prosi Abrahama, aby wysłał Łazarza, by ostrzegł jego braci. Odpowiedź Abrahama, cytowana w tym wersecie, podkreśla wystarczalność Pisma Świętego – Mojżesza i proroków – jako przewodnika do wiary i pokuty. Jezus wykorzystuje tę historię, aby zilustrować, że Pismo zawiera wszelką niezbędną mądrość do zrozumienia woli Bożej i prowadzenia sprawiedliwego życia.
Werset ten odnosi się również do natury wiary oraz ludzkiej tendencji do poszukiwania znaków i cudów. Jezus wskazuje, że nawet cudowne wydarzenie, takie jak zmartwychwstanie, może nie przekonać tych, którzy są już oporni na przesłanie Boże. To podkreśla znaczenie otwartego serca i umysłu w przyjmowaniu boskiej prawdy. Przesłanie jest jasne: prawdziwa wiara nie opiera się wyłącznie na cudownych znakach, ale na głębokim zrozumieniu i akceptacji słowa Bożego, jakim jest Pismo Święte.
