W tym wersecie autor podkreśla wiarygodność i autentyczność narracji ewangelicznej, wskazując, że relacje były przekazywane przez tych, którzy byli rzeczywistymi naocznymi świadkami i oddanymi sługami Słowa. Oznacza to, że historie i nauki o Jezusie nie były jedynie plotkami czy legendami, lecz opierały się na osobistych doświadczeniach tych, którzy żyli z Nim i byli świadkami Jego dzieł oraz nauk. Taka podstawa świadectwa naocznych świadków jest kluczowa dla wiary, ponieważ łączy wierzących z historycznymi wydarzeniami z życia i posługi Jezusa, zapewniając, że nauki są zachowywane w sposób dokładny.
Termin 'słudzy Słowa' sugeruje głębokie zaangażowanie w przesłanie Jezusa, wskazując, że te osoby były nie tylko biernymi obserwatorami, ale aktywnymi uczestnikami w szerzeniu Jego nauk. To zaangażowanie dodaje kolejny wymiar wiarygodności relacjom, pokazując, że ci, którzy przekazywali te historie, byli głęboko zainwestowani w zachowanie ich integralności. Dla chrześcijan ten werset podkreśla znaczenie Ewangelii jako wiarygodnego źródła duchowej prawdy, zakorzenionego w doświadczeniach tych, którzy znali Jezusa osobiście.