W starożytnym Izraelu Lewici zajmowali szczególne miejsce jako plemię poświęcone obowiązkom religijnym oraz służbie w przybytku, a później w świątyni. Nie otrzymali dużego, ciągłego dziedzictwa ziemskiego jak inne plemiona. Zamiast tego, przydzielono im miasta i pastwiska rozproszone po terytoriach Izraela. To rozwiązanie miało na celu utrzymanie Lewitów blisko ludzi, którym służyli, zapewniając dostępność duchowego przewodnictwa i nauczania religijnego dla wszystkich.
Podejście Lewitów do Eleazara, kapłana, Jozuego oraz przywódców plemion podkreśla zorganizowany i pełen szacunku sposób, w jaki starali się wypełnić Boże polecenie dotyczące swojego dziedzictwa. Podkreśla to znaczenie przywództwa, komunikacji oraz przestrzegania boskich wskazówek w społeczności. Ten fragment przypomina także o wartości unikalnej roli każdej osoby w społeczności oraz o konieczności współpracy w dążeniu do wspólnych celów.
