Decyzja Jezusa, aby pozostać tam, gdzie był, przez dwa dodatkowe dni po usłyszeniu o chorobie Łazarza, to głęboka lekcja dotycząca Bożego czasu i celu. Choć może się wydawać, że opóźnienie w obliczu potrzeby bliskiej osoby jest sprzeczne z intuicją, Jezus miał na myśli większy plan. Jego opóźnienie nie wynikało z braku troski, lecz było celowe, co pozwoliło na sytuację, która ostatecznie uwielbi Boga poprzez cudowne wskrzeszenie Łazarza z martwych. Ten czyn będzie potężnym świadectwem boskiej władzy Jezusa i zapowiedzią Jego własnego zmartwychwstania.
Ten fragment zachęca wierzących do refleksji nad naturą Bożego czasu, który często nie pokrywa się z ludzką pilnością czy oczekiwaniami. Zachęca nas do zaufania Bożej mądrości i Jego ogólnemu planowi, nawet gdy natychmiastowa interwencja wydaje się konieczna. Opóźnienie uczy cierpliwości i wiary, przypominając nam, że Boże drogi są wyższe od naszych, a Jego czas jest zawsze doskonały, zmierzający ku większemu dobru, którego początkowo możemy nie rozumieć.