Izraelici, pod przewodnictwem Mojżesza, stali u progu wejścia do Ziemi Obiecanej, co stanowiło istotny moment w ich drodze z niewoli egipskiej. Po przekroczeniu rzeki Jordan mieli postawić duże kamienie i pokryć je wapnem. Ten akt nie był jedynie ceremoniałem, lecz miał głębokie znaczenie duchowe. Kamienie miały być opatrzone słowami prawa, stanowiąc namacalne przypomnienie przymierza Boga z Jego ludem. Praktyka ta podkreślała znaczenie pamiętania i przestrzegania Bożych przykazań, gdy osiedlali się w nowym życiu w ziemi, którą Bóg im obiecał.
Pokrycie wapnem miało na celu uczynienie inskrypcji bardziej widocznymi i trwałymi, symbolizując nieprzemijalność Bożego słowa. Ten moment oznaczał przejście od nomadycznego życia do ustanowienia wspólnoty opartej na boskim prawie. Był to apel do Izraelitów, aby pozostali wierni i posłuszni Bożemu prowadzeniu, zapewniając, że Jego nauki będą w centrum ich społeczeństwa. Ustawienie kamieni było sposobem na uczczenie wierności Boga i publiczne zobowiązanie do życia zgodnie z Jego wolą.
