W starożytnym Izraelu Bóg nakazał ustanowienie miast schronienia, aby zapewnić ochronę osobom, które przypadkowo spowodowały śmierć innej osoby. Miasta te były strategicznie usytuowane, aby każdy, kto szukał azylu, mógł do nich dotrzeć bez zbędnych trudności. Celem było zapewnienie sprawiedliwości w sposób uczciwy, zapobiegając pochopnym aktom zemsty, pozwalając oskarżonemu na bezpieczne życie, aż jego sprawa mogła zostać właściwie rozpatrzona. Ten system odzwierciedla równowagę Boga między sprawiedliwością a miłosierdziem, podkreślając potrzebę przemyślanej oceny i należytego procesu w sprawach życia i śmierci.
Miasta schronienia przypominały o wartości ludzkiego życia oraz o znaczeniu rozróżniania między działaniami zamierzonymi a niezamierzonymi. Stanowiły one sposób dla społeczności na utrzymanie sprawiedliwości, jednocześnie okazując współczucie tym, którzy popełnili błędy. Ta koncepcja jest świadectwem pragnienia Boga, aby społeczeństwo ceniło zarówno odpowiedzialność, jak i przebaczenie, zachęcając do budowania wspólnoty, która stara się zrozumieć i wspierać się nawzajem w trudnych chwilach.
