W tym fragmencie widzimy smutny i trudny epizod w historii Izraela. Król Dawid staje przed zadaniem rozwiązania problemu głodu, który dotknął ziemię przez trzy lata. Po zbadaniu sprawy okazuje się, że głód jest wynikiem naruszenia przymierza przez Saula z Gibeonitami, grupą, której Izraelici obiecali ochronę. Aby zadośćuczynić za działania Saula, Dawid zgadza się na prośbę Gibeonitów o oddanie im siedmiu mężczyzn z rodu Saula. Gibeonici wykonują na nich wyrok i wystawiają ich ciała na wzgórzu, co ma na celu zaspokojenie krzywd, jakie im wyrządzono.
Ta narracja podkreśla znaczenie honorowania przymierzy oraz poważne konsekwencje ich łamania. Odzwierciedla to starożytne zwyczaje Bliskiego Wschodu, gdzie sprawiedliwość i reparacja były niezbędne do przywrócenia harmonii i boskiej łaski. Wydarzenie to ma miejsce na początku żniw jęczmienia, co symbolizuje czas odnowy i nadziei, sugerując, że poprzez ten trudny czyn ziemia może zostać uzdrowiona, a głód zakończony. Przypomina to o ciężarze odpowiedzialności przywódczej oraz dążeniu do sprawiedliwości i pojednania.
