Decyzja króla Ezechiasza o obchodzeniu Paschy w drugim miesiącu była istotnym momentem religijnego odnowienia dla ludu Judy. Tradycyjnie Pascha obchodzona była w pierwszym miesiącu, jednak z powodu braku przygotowania kapłanów i ludu, Ezechiasz zdecydował się na jej obchody w drugim miesiącu, co było dozwolone przez prawo dla tych, którzy nie mogli świętować w odpowiednim czasie. To postanowienie podkreśla zaangażowanie króla w przywracanie właściwego kultu i posłuszeństwa Bożym prawom, które były zaniedbane w poprzednich rządach.
Pascha upamiętnia wyzwolenie Izraelitów z niewoli egipskiej, stanowiąc fundamentalne wydarzenie w ich historii i tożsamości. Przywracając to święto, Ezechiasz chciał przypomnieć ludowi o Bożym wcześniejszym wyzwoleniu i Jego nieustającej wierności. Akt zgromadzenia całego zgromadzenia w Jerozolimie w celu wspólnego świętowania sprzyjał również poczuciu jedności i wspólnego celu wśród ludzi. Był to czas duchowej refleksji, pokuty i odnowy, gdy naród dążył do dostosowania się do woli Bożej i otrzymania Jego błogosławieństw.
