Ang talatang ito ay nagbibigay ng masakit na paghahambing sa pagitan ng kalungkutan ng kamatayan at ang kalungkutan ng kawalang-isip. Ang pagdadalamhati para sa mga namatay ay isang natural na tugon ng tao dahil sila'y umalis na sa mundong ito at sa liwanag nito. Gayunpaman, ang talata ay nagpapahiwatig na ang kalagayan ng isang hangal ay mas nakakalungkot. Ang isang hangal, sa kontekstong ito, ay isang tao na walang pag-unawa at karunungan, namumuhay sa isang buhay na walang direksyon at walang mas malalim na kahulugan. Ito ay itinuturing na mas masahol pa kaysa sa kamatayan dahil, habang ang mga patay ay nasa kapayapaan, ang hangal ay patuloy na namumuhay sa isang estado ng kamangmangan at nasayang na potensyal.
Ang pagbibigay-diin sa karunungan at pag-unawa ay nagpapakita ng kanilang kahalagahan sa pamumuhay ng isang kasiya-siya at makabuluhang buhay. Ito ay nagsisilbing paalala na dapat tayong maghanap ng kaalaman at lumago sa pag-unawa, dahil ang mga katangiang ito ang tunay na nagpapayaman sa ating mga buhay. Ang talata ay nag-aanyaya sa mga mambabasa na pag-isipan ang kanilang sariling buhay at isaalang-alang ang halaga ng karunungan, na hinihimok silang itaguyod ito nang masigasig upang maiwasan ang metaporikal na kamatayan na dulot ng pamumuhay nang hangal.
