Ang masakit na pagsaway ay itinuturing na mas mabuti kaysa sa nakatagong pag-ibig dahil binibigyang-diin nito ang kahalagahan ng katapatan at transparency sa mga relasyon. Kapag may nagbigay ng masakit na pagsaway, ipinapakita nito ang kahandaang harapin ang mga isyu nang direkta, na maaaring humantong sa personal na pag-unlad at mas matibay na relasyon. Ang ganitong uri ng interaksyon, kahit na minsang hindi komportable, ay nakaugat sa pag-aalala at malasakit para sa kapakanan ng ibang tao. Nagbibigay ito ng malinaw na komunikasyon at pagkakataon upang ituwid ang mga pagkakamali o hindi pagkakaintindihan.
Sa kabilang banda, ang nakatagong pag-ibig, kahit na ito ay isang anyo ng pag-aalaga, ay kulang sa openness na maaaring humantong sa makabuluhang pagbabago. Maaaring itago nito ang mga damdamin ng pagmamahal o pag-aalala, na pumipigil sa relasyon na maabot ang buong potensyal nito. Sa pamamagitan ng pagpapahalaga sa masakit na pagsaway, hinihimok tayong yakapin ang katapatan at nakabubuong feedback, na sa huli ay maaaring humantong sa mas tunay at kasiya-siyang koneksyon sa iba. Ang karunungang ito ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng pagiging tapat at direkta, na nagtataguyod ng isang kapaligiran kung saan ang pag-ibig at respeto ay maaaring umunlad.