Ang kawikaan na ito ay nagbibigay-diin sa kahalagahan ng katarungan at pagkawanggawa, lalo na sa mga mahihirap at nangangailangan. Ito ay nagsisilbing moral na gabay laban sa pagsasamantala sa mga taong mahina dahil sa kanilang kalagayang pinansyal. Binibigyang-diin ng talata ang isang unibersal na prinsipyo ng katarungan, na nag-uudyok sa mga indibidwal at lipunan na umiwas sa paggamit ng kanilang kapangyarihan o impluwensya upang apihin o samantalahin ang mga hindi pinalad. Sa mas malawak na konteksto, ito ay nananawagan para sa isang estruktura ng lipunan na nagpoprotekta sa mga karapatan ng mga naaapi at tinitiyak na ang katarungan ay naaabot ng lahat, anuman ang yaman o katayuan.
Ang mensahe ay umaayon sa pangunahing halaga ng Kristiyanismo na mahalin ang kapwa at kumilos nang may integridad at kabaitan. Hinahamon nito ang mga mananampalataya na pag-isipan ang kanilang mga aksyon at mga sistemang panlipunan, hinihimok silang ipaglaban ang katarungan at pagkakapantay-pantay. Sa pamamagitan ng pagsusulong ng katarungan at pagkawanggawa, ang mga indibidwal ay nakakatulong sa pagbuo ng isang mas makatarungan at mapayapang komunidad, na nagpapakita ng pag-ibig at katuwiran na sentro sa mga turo ng Kristiyanismo.
