Sa talinghagang ito, pinuna ni Jesus ang mga lider ng relihiyon sa kanyang panahon dahil sa kanilang pagkukunwari. Bagamat sila ay nagtayo ng mga libingan para sa mga propeta, na tila nagbibigay-pugay sa mga ito, ang kanilang mga aksyon ay nagpapakita ng pakikiisa sa mga tumutol at pumatay sa mga propeta. Ipinapakita nito ang hindi pagkakatugma sa pagitan ng kanilang panlabas na pagpapahayag ng relihiyon at ang kanilang tunay na espiritwal na kalagayan. Hinahamon ni Jesus ang mga ito, at tayo rin, na pag-isipan kung paano ang ating mga aksyon ngayon ay sumasalamin sa ating tunay na mga halaga at paniniwala. Tayo ba ay nagbabayad lamang ng lip service sa mga aral ng pananampalataya, o tayo ba ay namumuhay na talagang sumasalamin sa mga aral na ito? Ang mensaheng ito ay nag-uudyok sa atin na suriin ang pagiging tunay ng ating mga gawi sa pananampalataya.
Sa pagtatayo ng mga libingan, tila nagbibigay-pugay ang mga lider sa mga propeta, ngunit hindi nila pinapansin ang mga mensahe ng mga ito. Ito ay nagsisilbing paalala na ang paggalang sa nakaraan ay hindi lamang dapat tungkol sa mga ritwal o monumento, kundi tungkol sa pagtanggap at pamumuhay sa mga aral at prinsipyo na ipinaglaban ng mga taong ito. Isang paanyaya ito na tiyakin na ang ating pananampalataya ay hindi lamang isang tradisyon, kundi isang buhay at aktibong puwersa sa ating mga buhay.
