Sa aral na ito, binibigyang-diin ang kahalagahan ng kalinisan sa loob kaysa sa mga panlabas na ritwal. Ang panawagan na maging mapagbigay sa mga dukha ay hindi lamang tungkol sa pagbibigay ng mga materyal na bagay, kundi sa pagbuo ng isang puso na puno ng malasakit at empatiya. Ang ganitong uri ng pagiging mapagbigay ay sumasalamin sa isang pagbabago sa ating kalooban, na nag-uugnay sa ating mga aksyon sa mga halaga ng pagmamahal at kabaitan. Ang tunay na kalinisan, o espiritwal na kadalisayan, ay nagmumula sa isang pusong bukas at handang magbigay, sa halip na sa pagsunod lamang sa mga panlabas na tuntunin o anyo.
Ang mensaheng ito ay hamon sa atin na suriin ang ating mga motibasyon at ang kalagayan ng ating mga puso. Isang paalala na ang ating mga aksyon ay dapat magmula sa isang tunay na pag-aalaga sa kapwa, at ang mga ganitong aksyon ang tunay na nagpapadalisay sa atin. Sa pagtutok sa pagiging mapagbigay at kabaitan, hindi lamang natin natutulungan ang mga nangangailangan kundi pinapalago rin ang ating sariling espiritwal na pag-unlad. Ang aral na ito ay lumalampas sa mga kultural at denominasyonal na hangganan, na nag-aanyaya sa lahat ng mga mananampalataya na ipakita ang kanilang pananampalataya sa pamamagitan ng mga gawa ng pagmamahal at serbisyo.
