Sa talatang ito, nagbibigay ang Diyos ng tuwirang utos kay Josue, na ipag-utos sa mga saserdote na umakyat mula sa Ilog Jordan. Ang mga saserdote ay nakatayo sa ilalim ng tubig, hawak ang Kaban ng Tipan, na sumasagisag sa presensya ng Diyos sa Kanyang bayan. Ang kanilang presensya sa ilog ay nagdulot ng pagtigil ng agos ng tubig, na nagbigay-daan sa mga Israelita na makatawid sa tuyong lupa. Ang kamangha-manghang pangyayaring ito ay isang makapangyarihang patunay ng kapangyarihan ng Diyos at ng Kanyang katapatan sa Kanyang mga pangako.
Ang Kaban ng Tipan ay sentro sa pananampalataya ng mga Israelita, na kumakatawan sa tipan ng Diyos sa kanila at sa Kanyang patnubay. Sa pag-uutos ng Diyos sa mga saserdote na umakyat mula sa ilog, ito ay isang senyales ng pagtatapos ng kamangha-manghang pagtawid na ito at simula ng isang bagong kabanata sa paglalakbay ng mga Israelita. Binibigyang-diin nito ang kahalagahan ng pagsunod sa mga utos ng Diyos at ang papel ng pamumuno sa paggabay sa Kanyang bayan. Ang sandaling ito ay nagsisilbing paalala ng patuloy na presensya ng Diyos at ng Kanyang kakayahang gumawa ng daan kahit sa mga pagkakataong tila imposible.
