Ang desisyon ni Haring David na alagaan si Mephibosheth, apo ni Saul, ay isang malalim na halimbawa ng biyaya at katapatan. Sa kabila ng kasaysayan ng alitan sa pagitan ni David at Saul, pinili ni David na igalang ang kanyang pagkakaibigan at kasunduan kay Jonathan, anak ni Saul, sa pamamagitan ng pagpapakita ng kabaitan kay Mephibosheth. Ang pagkilos na ito ay hindi lamang tungkol sa pagtupad sa isang pangako kundi pati na rin sa pagpapakita ng awa at malasakit sa isang tao na maaaring ituring na kaaway.
Inutusan ni David si Ziba, isang tagapaglingkod ng sambahayan ni Saul, na magtanim sa lupa at dalhin ang mga ani para kay Mephibosheth, tinitiyak na siya ay may sapat na kabuhayan. Ang hakbang na ito ay higit pa sa simpleng kawanggawa; ito ay isang kilos ng pagbawi at pagsasama. Sa pag-anyaya kay Mephibosheth na kumain sa kanyang mesa nang palagian, isinasama siya ni David sa kanyang sariling pamilya, binibigyan siya ng dignidad at karangalan. Ang kwentong ito ay nagha-highlight sa nakapagpapabago na kapangyarihan ng kabaitan at ang kahalagahan ng pagtupad sa mga pangako, kahit na nagbabago ang mga sitwasyon. Ito ay paalala na ang tunay na pamumuno ay ang pag-aalaga sa iba, lalo na sa mga mahihina o nasa laylayan ng lipunan.
