Ang intensyon ni Nicanor na magtayo ng monumento bilang paggunita sa kanyang inaasahang tagumpay laban kay Judas Maccabeus at sa kanyang mga tagasunod ay isang maliwanag na halimbawa ng kayabangan ng tao. Ang kanyang pagkilos na ito ay nagpapakita ng isang karaniwang tema sa mga aklat ng Bibliya: ang panganib ng kayabangan. Ang tiwala ni Nicanor sa kanyang sariling kapangyarihan at ang pag-aakalang madali niyang matatalo si Judas ay nagpapakita ng kakulangan ng pagpapakumbaba at kaalaman sa makalangit na kapangyarihan. Sa buong Bibliya, makikita ang mga kwento na nagpapakita na ang mga nagmamataas ay ibinababa, habang ang mga nagpapakumbaba ay itinataas.
Sa konteksto ng 2 Maccabees, ang talatang ito ay nagsisilbing paunang tanda sa mga pangyayaring susunod kung saan ang makalangit na interbensyon ay may mahalagang papel. Pinapaalala nito sa mga mambabasa na ang tunay na tagumpay at karangalan ay hindi nagmumula sa sariling pagyabong kundi sa pagsunod sa kalooban at layunin ng Diyos. Ang kwento ay nagtuturo sa mga mananampalataya na magtiwala sa katarungan ng Diyos at manatiling matatag sa pananampalataya, kahit na harapin ang tila hindi mapagtagumpayang mga hamon. Ang mensaheng ito ay umaabot sa lahat ng tradisyong Kristiyano, na binibigyang-diin ang kahalagahan ng pagpapakumbaba, pananampalataya, at pagtitiwala sa kapangyarihan ng Diyos sa halip na sa sariling lakas.
