Ang pag-akyat ni Haring Hezekias sa trono ng Juda ay isang mahalagang sandali sa bibliyang kwento. Nagsimula siya sa kanyang paghahari sa ikatlong taon ni Haring Oseas ng Israel, isang panahon kung kailan ang hilagang kaharian ay malapit nang magwakas dahil sa kanilang pagsuway sa Diyos. Si Hezekias, anak ni Ahaz, ay kumilos nang naiiba sa kanyang ama na nagdala sa Juda sa pagsamba sa mga diyus-diyosan. Siya ay kinikilala sa kanyang dedikasyon sa Diyos, na nagpasimula ng malalaking reporma sa relihiyon at nag-alis ng mga diyus-diyosan sa lupain. Ang kanyang paghahari ay kilala sa pagpapanumbalik ng templo at muling pagtatag ng wastong mga pagsamba, kabilang ang pagdiriwang ng Paskuwa.
Ang pamumuno ni Hezekias ay nakatuon sa kanyang pagtitiwala sa Diyos, lalo na sa panahon ng pagsalakay ng mga Asiryo, kung saan ang kanyang pananampalataya at panalangin ay nagdala ng himalang kaligtasan. Ang kwento niya ay nagsisilbing paalala ng kapangyarihan ng pananampalataya at pagsunod sa Diyos. Hinihimok nito ang mga mananampalataya na humingi ng gabay ng Diyos at manatiling tapat, kahit na sa harap ng mga matitinding pagsubok. Ang paghahari ni Hezekias ay nagpapakita ng mga biyayang dulot ng pagsunod sa kalooban ng Diyos at ang positibong epekto ng makatarungang pamumuno.
