W rozdziale zasobów do transportu elementów przybytku, Kohaci otrzymali unikalną odpowiedzialność. W przeciwieństwie do innych klanów lewickich, nie dostali wozów ani wołów, które mogłyby im pomóc w ich obowiązkach. Zamiast tego, mieli nosić święte przedmioty przybytku na swoich barkach. Było to spowodowane tym, że przedmioty, za które byli odpowiedzialni, takie jak Arka Przymierza, były uważane za niezwykle święte i wymagały osobistego oraz pełnego szacunku podejścia. Taki sposób transportu zapewniał, że te święte obiekty były traktowane z najwyższą troską i szacunkiem, odzwierciedlając ich świętą naturę.
Rola Kohatytów podkreśla szerszą zasadę duchową dotyczącą natury służby i odpowiedzialności w wierze. Ilustruje, że niektóre aspekty duchowej służby wymagają bezpośredniego, osobistego zaangażowania i nie mogą być delegowane ani zmechanizowane. Ten fragment zachęca do refleksji nad tym, jak podchodzimy do własnych obowiązków w służbie Bogu i innym, motywując nas do wykonywania naszych zadań z oddaniem i szacunkiem, uznając świętość naszych ról w społeczności wiary.