W tej scenie widzimy wyraźne przedstawienie wspólnotowego aspektu kultu w starożytnej tradycji żydowskiej. Palenie kadzidła w świątyni było istotnym rytuałem, symbolizującym modlitwy ludzi wznoszące się do Boga. Podczas gdy kapłan wykonywał tę świętą powinność wewnątrz, czciciele gromadzili się na zewnątrz w modlitwie, demonstrując swoją wiarę i oddanie. Ten moment podkreśla znaczenie wspólnoty w praktykach religijnych, gdyż ludzie wspólnie szukają obecności i łaski Boga.
Akt palenia kadzidła nie był jedynie rytuałem, lecz głębokim wyrazem pragnienia ludzi do nawiązania boskiej więzi. Przypominał, że ich modlitwy były słyszane przez Boga, nawet jeśli fizycznie byli oddzieleni od miejsca świętego. Ta scena zachęca współczesnych wiernych do dostrzegania mocy modlitwy oraz siły, jaką niesie wspólne uwielbienie. Podkreśla ideę, że niezależnie od tego, gdzie się znajdujemy, nasze modlitwy mogą nas jednoczyć i przybliżać do Boga oraz do siebie nawzajem.
