W podziale ziemi między plemionami Izraela, Lewici, którzy byli odpowiedzialni za obowiązki religijne i kapłańskie, otrzymali łącznie czterdzieści osiem miast rozrzuconych po terytoriach innych plemion. Taki podział był istotny, ponieważ umożliwił Lewitom obecność w różnych regionach, zapewniając, że duchowe przewodnictwo i praktyki religijne były dostępne dla wszystkich Izraelitów. Włączenie pastwisk do tych miast miało kluczowe znaczenie dla utrzymania Lewitów, ponieważ nie otrzymali oni dużego, ciągłego terytorium jak inne plemiona. Zamiast tego ich zaopatrzenie pochodziło z tych miast i okolicznych terenów, które wspierały ich hodowlę i potrzeby rolnicze.
Ten układ podkreśla integrację służby duchowej w szerszej społeczności. Umieszczając Lewitów wśród innych plemion, zapewniono, że kult i nauczanie religijne były wplecione w codzienne życie. Taki system symbolizuje również ideę, że duchowe przywództwo i wsparcie społeczności idą w parze, podkreślając znaczenie utrzymania równowagi między obowiązkami religijnymi a praktycznym życiem. Obecność Lewitów w tych miastach była stałym przypomnieniem o przymierzu Izraelitów z Bogiem i ich zobowiązaniu do życia zgodnie z Jego prawami.
