Jakub rozpoczyna swój list, identyfikując się jako sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, co jest pokornym, ale potężnym stwierdzeniem jego roli i autorytetu. Używając terminu 'sługa', Jakub utożsamia się z prorokami i apostołami, którzy wiernie służyli Bogu. Zwraca się do 'dwunastu pokoleń rozproszonych po narodach', odnosząc się do chrześcijan żydowskich rozproszonych w całym Imperium Rzymskim. To rozproszenie, znane jako Diaspora, oznaczało, że ci wierzący żyli w różnych kontekstach kulturowych i religijnych, często stawiając czoła próbom i prześladowaniom.
Pozdrowienie Jakuba jest zarówno formalne, jak i serdeczne, przygotowując grunt pod list pełen praktycznej mądrości i zachęty. Jego uznanie dla rozproszonych pokoleń podkreśla uniwersalny charakter jego przesłania, które jest stosowne dla wszystkich chrześcijan, niezależnie od ich lokalizacji czy okoliczności. Wers otwierający zaprasza czytelników do refleksji nad ich tożsamością jako części globalnej wspólnoty wiary, zjednoczonej przez oddanie Bogu i Jezusowi Chrystusowi. Zachęca wierzących do przyjęcia swoich ról jako sług, żyjąc swoją wiarą z integralnością i celem, nawet w trudnych warunkach.
