Wczesna wspólnota chrześcijańska była naznaczona niezwykłym duchem hojności i jedności. Członkowie tej wspólnoty byli zaangażowani w zapewnienie, że nikt wśród nich nie cierpi niedostatku. Osiągano to poprzez praktykę, w której ci, którzy posiadali ziemię lub domy, sprzedawali swoje mienie i przynosili dochody do apostołów, którzy następnie rozdzielali pieniądze zgodnie z potrzebami każdej osoby. Ta praktyka nie była narzucona, lecz była dobrowolnym wyrazem miłości i solidarności, odzwierciedlając nauki Jezusa o trosce o siebie nawzajem.
Wspólne dzielenie się było potężnym świadectwem przemieniającej mocy Ewangelii, pokazując, jak wiara w Chrystusa prowadziła do radykalnej zmiany priorytetów. Wierni byli gotowi poświęcić swoje dobra dla dobra wspólnoty, co świadczyło o ich głębokim zaangażowaniu w praktyczne przeżywanie swojej wiary. Ten przykład stawia przed współczesnymi wiernymi wyzwanie do zastanowienia się, jak mogą wspierać i troszczyć się o siebie nawzajem, tworząc wspólnotę, w której miłość i hojność są centralnymi wartościami.
