W budowie świątyni miedziany ołtarz odgrywał kluczową rolę jako miejsce składania ofiar i darów. Jego wymiary, wynoszące dwadzieścia łokci długości i szerokości oraz dziesięć łokci wysokości, wskazują na jego znaczenie i zdolność do pomieszczenia licznych ofiar składanych przez Izraelitów. Ołtarz nie był jedynie konstrukcją fizyczną, ale duchowym punktem centralnym, w którym ludzie mogli szukać przebaczenia, dziękować i odnawiać swoje przymierze z Bogiem. Ofiary składane na tym ołtarzu były niezbędne do utrzymania właściwej relacji z Bogiem, symbolizując pokutę i oddanie.
Rozmiar i materiał ołtarza, miedź, sugerują trwałość i siłę, odzwierciedlając wieczną naturę przymierza między Bogiem a Jego ludem. Ołtarz był miejscem, gdzie gromadziła się społeczność, wzmacniając wspólnotowy charakter kultu oraz wspólną odpowiedzialność za przestrzeganie Bożych praw. Służył jako stałe przypomnienie o obecności Boga i znaczeniu życia zgodnego z Jego wolą, sprzyjając poczuciu jedności i celu wśród Izraelitów.
