Benaiah i Jahaziel, pełniący rolę kapłanów, mieli istotne zadanie dmuchania w trąby przed Arką Przymierza. Ten obowiązek był czymś więcej niż tylko ceremonią; stanowił głęboką formę uwielbienia i ogłoszenie obecności Boga wśród Jego ludu. Arka symbolizowała przymierze Boga, Jego obietnice oraz Jego obecność w Izraelu. Regularne dźwięki trąb były wezwaniem dla wspólnoty, aby pamiętała o wierności i suwerenności Boga. Dmuchiwanie w trąby było formą chwały i zaproszeniem dla ludzi do zaangażowania się w uwielbienie, uznając świętość i moc Boga. Ta praktyka podkreślała znaczenie rytuałów i tradycji w utrzymywaniu żywego życia duchowego, przypominając wierzącym o potrzebie ciągłej czci i radości z obecności Boga. Stanowiła również zjednoczone wezwanie dla wspólnoty, łącząc ich w wspólnej wierze i celu, wzmacniając tożsamość skupioną wokół relacji z Bogiem.
W ten sposób, poprzez dźwięk trąb, kapłani nie tylko oddawali cześć, ale także inspirowali innych do wspólnego uwielbienia, co było kluczowe dla duchowego życia Izraela.