Ang talatang ito ay nagsasalaysay ng isang mahalagang sandali ng pagkakaunawa at pagkabigla sa mga taong nakakasaksi sa kaligtasan ng mga matuwid. Ipinapakita nito na ang pagliligtas ng Diyos ay madalas na hindi inaasahan at nagdudulot ng malalim na takot at pagkamangha sa mga nakakita nito. Ang takot na ito ay hindi palaging negatibo kundi isang pagkilala sa makapangyarihang katarungan ng Diyos na kumikilos. Ang pagkamangha ay nagmumula sa pagkakaalam na ang mga paraan ng Diyos ay hindi palaging mahuhulaan o mauunawaan sa pamantayan ng tao.
Hinihimok ng talatang ito ang mga mananampalataya na panatilihin ang pananampalataya at tiwala sa pangwakas na plano ng Diyos, kahit na tila hindi ito malinaw o naantala. Tinitiyak nito na ang katarungan ng Diyos ay magtatagumpay at ang Kanyang kaligtasan ay darating, kadalasang sa mga nakakagulat at himalang paraan. Ang talatang ito ay nagsisilbing paalala na ang tamang panahon at pamamaraan ng Diyos ay perpekto, kahit na lampas ito sa ating agarang pang-unawa. Nag-aanyaya ito ng pagninilay-nilay sa kalikasan ng makalangit na katarungan at ang pag-asa na dulot ng pagtitiwala sa mga pangako ng Diyos.