Sa tradisyong Kristiyano, ang kababaang-loob ay itinuturing na pundasyon ng espirituwal na pag-unlad at susi sa pamumuhay na naaayon sa kalooban ng Diyos. Ang panawagan na magpakumbaba, lalo na sa pag-angat ng kapangyarihan o katayuan, ay paalala na ang tunay na kadakilaan ay hindi nasusukat sa mga pamantayang makalupa kundi sa ating relasyon sa Diyos at sa iba. Ang kababaang-loob ay nangangahulugang pagkilala na ang lahat ng mayroon tayo at ang ating mga nakamit ay dahil sa biyaya ng Diyos. Ito ay nag-uudyok sa atin na maglingkod sa iba, ilagay ang kanilang mga pangangailangan bago ang ating sarili, at hanapin ang karunungan ng Diyos sa lahat ng bagay.
Ang pananaw na ito ay tumutulong upang maiwasan ang kayabangan at pagmamataas, na maaaring maglayo sa atin mula sa Diyos at sa iba. Sa pamamagitan ng paglinang ng kababaang-loob, nagiging mas bukas tayo sa pagkatuto at pag-unlad, na kinikilala na tayo ay bahagi ng mas malaking komunidad at ang ating mga aksyon ay may epekto sa mga tao sa ating paligid. Ang ganitong pag-iisip ay hindi lamang nagdadala sa atin ng mas malapit na ugnayan sa Diyos kundi tumutulong din sa atin na makahanap ng pabor sa mata ng iba, dahil ang kababaang-loob ay kadalasang nagdadala ng respeto at paghanga. Sa huli, ang kababaang-loob ay tungkol sa pag-unawa sa ating lugar sa nilikha ng Diyos at pamumuhay sa paraang sumasalamin sa Kanyang pag-ibig at biyaya.
