Sa kanyang liham sa mga Romano, binibigyang-diin ni Pablo ang kahalagahan ng paggamit ng mga espiritwal na kaloob upang maglingkod sa komunidad at parangalan ang Diyos. Ipinapakita niya na ang bawat isa ay may natatanging mga talento at kakayahan, at dapat itong gamitin ng maayos. Ang paglilingkod at pagtuturo ay dalawang mahalagang kaloob na may malaking papel sa buhay ng simbahan. Ang paglilingkod ay tungkol sa pagtugon sa mga pangangailangan ng iba, maaaring sa pamamagitan ng mga gawa ng kabutihan, suporta, o praktikal na tulong. Nangangailangan ito ng pusong handang unahin ang kapakanan ng iba at magtrabaho para sa kabutihan ng lahat.
Sa kabilang banda, ang pagtuturo ay tungkol sa pagbabahagi ng kaalaman at karunungan upang matulungan ang iba na lumago sa kanilang pag-unawa sa pananampalataya. Ito ay tungkol sa paggabay sa iba sa kanilang espiritwal na paglalakbay at pagtulong sa kanila na bumuo ng mas malalim na relasyon sa Diyos. Parehong nangangailangan ng pangako ang paglilingkod at pagtuturo, at ng kagustuhang gamitin ang mga kaloob nang walang pag-iimbot. Sa pamamagitan ng ganitong paraan, ang mga indibidwal ay tumutulong sa pagbuo ng isang matatag at nagkakaisang komunidad na sumasalamin sa pag-ibig at biyaya ng Diyos. Ang ganitong pananaw ay hindi lamang nagpapalakas sa simbahan kundi nagpapayaman din sa buhay ng mga naglilingkod at nagtuturo, habang nakikita nila ang epekto ng kanilang mga kontribusyon sa buhay ng iba.
