Ang pag-alis ng mga Israelita mula sa Rameses ay isang mahalagang sandali sa kanilang paglalakbay patungo sa kalayaan at pagtupad ng mga pangako ng Diyos. Nangyari ito isang araw pagkatapos ng Paskuwa, na nagtatampok sa pagliligtas ng Diyos at ang pagsisimula ng isang bagong kabanata para sa Kanyang bayan. Ang Paskuwa mismo ay isang malalim na pagkilos ng pananampalataya at pagsunod, na nagmamarka sa proteksyon at pagliligtas ng mga Israelita mula sa huling salot na tumama sa Ehipto.
Ang kanilang pagmartsa na may tapang sa harap ng mga Ehipsiyo ay nagpapakita ng pagbabago sa espiritu ng mga Israelita. Mula sa pagiging alipin at inaapi, sila ngayon ay sumusulong na may tapang at kumpiyansa, nagtitiwala sa patnubay at proteksyon ng Diyos. Ang katapangan na ito ay hindi lamang isang kilos ng paghihimagsik kundi isang patotoo sa kanilang pananampalataya sa mga pangako ng Diyos at sa Kanyang kapangyarihang magligtas. Nagbibigay ito ng paalala na ang pananampalataya ay maaaring magbigay lakas sa mga indibidwal upang mapagtagumpayan ang takot at pagsubok, na naghihikayat sa mga mananampalataya na magtiwala sa plano ng Diyos kahit na ang hinaharap ay tila hindi tiyak.
Ang sandaling ito ng kalayaan ay ipinagdiriwang sa tradisyong Hudyo bilang isang pundamental na kaganapan, at patuloy itong nagbibigay inspirasyon sa mga Kristiyano ngayon upang pagnilayan ang mga tema ng pagliligtas, pananampalataya, at banal na probidensya.
