Sa panahon ng pagkakapako kay Jesus, isang pambihirang pangyayari ang naganap: ang kadiliman ay bumalot sa lupa mula tanghali hanggang ikatlong oras ng hapon. Ang hindi pangkaraniwang pangyayaring ito ay nagpapakita ng kosmikong kahalagahan ng sakripisyo ni Jesus. Sa gitna ng araw, kung kailan dapat ang araw ay nasa kanyang pinakamaliwanag, ang lupa ay natakpan ng kadiliman, na sumasagisag sa bigat ng kasalanan at ang malalim na espiritwal na laban na nagaganap.
Ang kadilimang ito ay maaaring ituring na tanda ng pagdadalamhati mula sa mismong nilikha, na kumikilala sa pagdurusa ng Anak ng Diyos. Ito rin ay nagsisilbing makapangyarihang metapora para sa espiritwal na kadiliman na nais ipawalang-bisa ni Jesus sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan at muling pagkabuhay. Ang pangyayaring ito ay nagpapakita ng bigat ng kasalanan ng tao at ang paghihiwalay mula sa Diyos na nagpasimula ng ganitong sakripisyo. Gayunpaman, ito rin ay nagdadala ng pag-asa at pagtubos na dulot ng kamatayan ni Jesus at ang Kanyang muling pagkabuhay, na nag-aalok ng kaligtasan at liwanag sa lahat ng nananampalataya. Ang sandaling ito, kahit na puno ng kalungkutan, ay isang mahalagang punto sa pananampalatayang Kristiyano, na nagmamarka ng paglipat mula sa kadiliman patungo sa pangako ng buhay na walang hanggan.
