Tinutukoy ng talatang ito ang mga tiyak na pagkakataon kung kailan maaaring maging ritwal na marumi ang isang pari sa sinaunang Israel sa pamamagitan ng pakikipag-ugnayan sa isang patay na katawan. Karaniwan, kinakailangan ng mga pari na panatilihin ang estado ng ritwal na kalinisan upang maisagawa ang kanilang mga sagradong tungkulin. Gayunpaman, may mga pagbubukod na ginawa para sa kanila upang magdalamhati para sa kanilang pinakamalapit na kamag-anak, tulad ng mga magulang, anak, at kapatid. Ang pagbubukod na ito ay nagpapakita ng malalim na pagpapahalaga sa mga ugnayan sa pamilya at pagkilala sa pagdadalamhati bilang isang natural at mahalagang bahagi ng buhay.
Ang probisyon para sa pagdadalamhati ay nagpapakita na, habang mahalaga ang mga relihiyosong tungkulin, hindi nito pinapawalang halaga ang kahalagahan ng mga personal at pampamilyang responsibilidad. Ito ay naglalarawan ng isang mahabaging pag-unawa sa mga emosyon ng tao at ang pangangailangan para sa balanse sa pagitan ng mga espiritwal na obligasyon at mga personal na koneksyon. Ang prinsipyong ito ng pagbalanse ng tungkulin at malasakit ay patuloy na may kabuluhan, hinihimok ang mga mananampalataya na pahalagahan ang kanilang mga espiritwal na pangako at ang kanilang mga relasyon sa mga mahal sa buhay.