Si Judas Iscariote, isa sa labindalawang alagad ni Jesus, ay nahayag ang kakulangan ng tunay na pag-aalala para sa mga dukha. Sa kabila ng kanyang panlabas na anyo ng pag-aalaga, ang kanyang tunay na layunin ay ang pagyaman sa kanyang sarili. Bilang tagapangasiwa ng salapi ng mga alagad, may access si Judas sa kanilang pinagsamang pondo, na madalas niyang ginagamit para sa pansariling kapakinabangan. Ang talinghagang ito ay nagsisilbing babala tungkol sa mga panganib ng pagkukunwari at kasakiman. Hinahamon nito ang mga mananampalataya na pag-isipan ang kanilang mga motibo, hinihimok silang kumilos nang may integridad at tunay na malasakit.
Ang kwento ni Judas ay nagpapaalala sa atin na kahit ang mga tila malapit kay Jesus ay maaaring magtaglay ng mga nakatagong layunin. Binibigyang-diin nito ang kahalagahan ng pag-aayon ng ating mga kilos sa ating mga sinasabi, upang matiyak na ang ating mga gawa ay sumasalamin sa tunay na mga pagpapahalaga ng Kristiyanismo. Sa pagsusuri ng ating mga puso at layunin, maaari tayong magsikap na mamuhay nang tapat, inuuna ang kapakanan ng iba kaysa sa mga makasariling hangarin. Ang talinghagang ito ay nagtuturo sa atin na maging mapagmatyag sa pagpapanatili ng katapatan sa ating paglalakbay sa pananampalataya.
