Si Elihu, isang mas batang kalahok sa talakayan kay Job, ay handang ipahayag ang kanyang mga saloobin matapos makinig sa mahahabang pag-uusap nina Job at ng kanyang tatlong kaibigan. Siya ay may matinding pagnanais na magsalita, naniniwala na siya ay binigyan ng karunungan at pananaw na hindi napansin ng iba. Ang talatang ito ay kumakatawan sa sandali bago siya magsimula sa pagpapahayag ng kanyang mga saloobin, na binibigyang-diin ang pananabik at kahandaan na magsalita. Ang sigasig ni Elihu na makapag-ambag ay sumasalamin sa isang unibersal na karanasan ng tao—ang pagnanais na ipahayag ang sariling pag-unawa o pananaw, lalo na kung tila ang iba ay nakaligtaan ang isang mahalagang punto.
Ang sandaling ito sa kwento ay nagpapakita rin ng kahalagahan ng pagsasalita nang may layunin at intensyon. Si Elihu ay hindi nagsasalita nang walang pag-iisip; siya ay maingat na nag-isip tungkol sa nais niyang ipahayag. Nagbibigay ito ng paalala sa atin tungkol sa kahalagahan ng ating mga salita at ang responsibilidad na kaakibat nito. Ang mga salita ay may kapangyarihang magpagaling, makasakit, magpaliwanag, o magdulot ng kalituhan. Kaya't mahalaga na lapitan ang komunikasyon nang may pag-iingat at pag-iisip, upang matiyak na ang ating sinasabi ay parehong tapat at nakabubuti.