Ang talatang ito ay nakatuon sa katapatan at pagkakapare-pareho ng ating relasyon sa Diyos. Naglalaman ito ng isang retorikal na tanong na nag-aanyaya sa atin na magmuni-muni kung tunay nga bang nagagalak tayo sa presensya ng Makapangyarihan at kung patuloy ba tayong nakikipag-usap sa Kanya sa pamamagitan ng panalangin. Hindi lamang ito tungkol sa paghahanap sa Diyos sa oras ng kagipitan kundi ang pagtuklas ng kasiyahan sa Kanyang presensya sa lahat ng pagkakataon. Ang talatang ito ay hamon sa mga mananampalataya na magtaguyod ng relasyon sa Diyos na hindi nakabatay sa kapalit kundi sa tunay na pag-ibig at pagpapahalaga.
Hinihimok tayo nitong pag-isipan kung ang ating pananampalataya ay isang pinagmumulan ng kasiyahan at kung tayo ay nakatuon sa pagtawag sa Diyos nang tuloy-tuloy, anuman ang ating kalagayan. Ang ganitong uri ng relasyon sa Diyos ay maaaring magdala ng mas kasiya-siyang buhay espiritwal, dahil ito ay nakabatay sa tunay na koneksyon sa halip na sa simpleng obligasyon. Sa pagtuklas ng kasiyahan sa Makapangyarihan at sa pagpapanatili ng isang tuloy-tuloy na buhay panalangin, ang mga mananampalataya ay makakaranas ng mas malalim na kapayapaan at layunin.
