Sa konteksto ng Kristiyanismo, ang karunungan ay higit pa sa intelektwal na kaalaman; ito ay nakikita sa paraan ng pamumuhay ng isang tao. Ang tunay na marunong na tao ay hindi nakikilala sa kanilang mga salita, kundi sa kanilang mga gawa. Ang mga gawaing ito ay nailalarawan sa pamamagitan ng kababaang-loob, na isang pangunahing aspeto ng karunungan. Ang kababaang-loob ay nangangahulugang pagkilala sa sariling limitasyon at pagpapahalaga sa iba, na nagreresulta sa mga aksyon na maingat at nakabubuti sa komunidad.
Ang talatang ito ay naghihikayat sa mga mananampalataya na ipakita ang kanilang karunungan sa pamamagitan ng mabuting pamumuhay, na may mga gawaing isinasagawa nang may kababaang-loob. Ipinapakita nito na ang karunungan ay praktikal at nakikita sa pang-araw-araw na pag-uugali. Ito ay tungkol sa paggawa ng mga desisyon na nagpapakita ng pag-ibig, malasakit, at integridad. Ang ganitong buhay ay hindi lamang nagdudulot ng personal na kasiyahan kundi positibong nakakaapekto rin sa mga tao sa paligid, na lumilikha ng kapaligiran ng kapayapaan at pag-unawa. Ang ganitong pananaw sa karunungan ay naaangkop sa lahat, na lumalampas sa mga hangganan ng denominasyon, at isang panawagan na mamuhay nang totoo at walang pag-iimbot.