Matapos ang malaking baha, si Noe ay pumasok sa isang bagong yugto ng buhay sa pamamagitan ng pagsasaka, partikular sa pagtatanim ng ubasan. Ang gawaing ito ay sumasagisag sa pagbabalik sa normal at sa muling pag-usbong ng buhay sa lupa. Ipinapakita nito ang katatagan ng tao at ang kakayahang magsimula muli, kahit na matapos ang mga malalaking pagsubok. Ang ubasan ay hindi lamang kumakatawan sa pisikal na kabuhayan kundi pati na rin sa pagbuo ng komunidad at kultura, dahil ang mga ubasan ay kadalasang sentro ng buhay panlipunan at relihiyoso noong sinaunang panahon.
Ang desisyon ni Noe na magtanim ng ubasan ay maaari ring ituring na simbolo ng pag-asa at pananampalataya sa hinaharap. Sa pamamagitan ng pamumuhunan sa lupa, ipinapakita niya ang tiwala sa pangako ng Diyos na hindi na muling wawasakin ang lupa sa pamamagitan ng baha. Ang gawaing ito ng pagtatanim ay patunay ng pagkamalikhain ng tao at ng pagnanais na alagaan at palaguin, sa literal at sa metaporikal na paraan. Nagtutulak ito sa atin na magpatuloy at muling bumuo, anuman ang mga nakaraang hirap, at upang makahanap ng kagalakan at layunin sa mga simpleng gawain ng buhay.
