Ang pagsusumikap para sa katuwiran at karunungan ay isang marangal na layunin, ngunit ang talatang ito ay nagbabala laban sa pagdadala ng mga pagsisikap na ito sa labis na antas. Ipinapahiwatig nito na ang sobrang pagiging matuwid o matalino ay maaaring magdulot ng sariling pagkawasak. Ang mensahe ay tungkol sa balanse at kababaang-loob. Habang mahalaga ang pagsusumikap para sa moral at intelektwal na kahusayan, ang pagiging mapagmataas o labis na tiwala sa sariling karunungan ay maaaring magdulot ng kayabangan at paghihiwalay. Ito ay maaaring lumikha ng hadlang sa pagitan ng sarili at ng iba, pati na rin sa pagitan ng sarili at ng Diyos.
Ang talatang ito ay nagsisilbing paalala na ang mga tao ay likas na hindi perpekto at ang pagtanggap sa ating mga limitasyon ay bahagi ng pamumuhay nang may balanse at kasiyahan. Hinihimok tayo nitong hanapin ang karunungan at katuwiran na may diwa ng kababaang-loob, na kinikilala na ang mga katangiang ito ay mga biyaya mula sa Diyos at hindi lamang bunga ng ating mga pagsisikap. Sa pamamagitan ng pagpapanatili ng ganitong pananaw, maiiwasan natin ang mga bitag ng kayabangan at sariling pagkawasak, at sa halip, mamuhay sa paraang matalino at mapagbigay.
