Ang konsepto ng Sabbath ay malalim na nakaugat sa ritmo ng paglikha, kung saan ang Diyos ay nagpahinga sa ikapitong araw. Ang araw na ito ay itinuturing na banal, isang panahon ng pahinga at pagninilay-nilay, hindi lamang para sa mga indibidwal kundi para sa buong komunidad, kasama na ang mga aliping lalaki at babae at mga hayop. Ang utos na ipagdiwang ang Sabbath ay paalala ng pangangailangan para sa balanse sa pagitan ng trabaho at pahinga. Binibigyang-diin nito ang prinsipyo ng pagkakapantay-pantay, tinitiyak na lahat, anuman ang kanilang katayuan sa lipunan, ay may pagkakataon na makapagpahinga at mag-rejuvenate. Ang pagsasagawa ng ganitong kaugalian ay nagtataguyod ng diwa ng komunidad at paggalang sa isa't isa, dahil lahat ay binibigyan ng parehong pagkakataon na huminto at magnilay.
Ang Sabbath ay nagsisilbing paalala rin ng pagkakaloob at pag-aalaga ng Diyos. Sa pagtigil sa trabaho, ang mga mananampalataya ay nagpapakita ng tiwala sa kakayahan ng Diyos na tugunan ang kanilang mga pangangailangan. Ito ay isang araw upang ituon ang pansin sa espiritwal na paglago, pamilya, at komunidad, na inilalaan ang abala ng pang-araw-araw na buhay upang muling kumonekta sa mga tunay na mahahalaga. Ang pag-obserba ng Sabbath ay isang akto ng pananampalataya, na kumikilala sa mga limitasyon ng tao at ang pangangailangan para sa banal na gabay at pagbabagong-buhay. Ang ganitong kaugalian ay nag-uudyok sa mga mananampalataya na paunlarin ang mas malalim na relasyon sa Diyos at pahalagahan ang mga biyaya ng pahinga at pagninilay.
