Sa mga unang araw ng simbahan, ang mga mananampalataya ay nagpakita ng isang kahanga-hangang pagkakaisa, nagkakaisa sa puso at isipan. Ang pagkakaisang ito ay hindi lamang isang panlabas na kasunduan kundi isang malalim na koneksyon sa espiritu na lumalampas sa mga pagkakaiba ng bawat isa. Ang kanilang pinagsamang pananampalataya kay Cristo ay lumikha ng isang ugnayan na mas matatag kaysa sa anumang personal o materyal na pag-aari. Dahil dito, hindi nila tiningnan ang kanilang mga ari-arian bilang kanila lamang kundi handa silang ibahagi sa iba, tinitiyak na ang pangangailangan ng lahat ay natutugunan. Ang ganitong pamumuhay sa komunidad ay isang makapangyarihang patotoo sa pagbabago ng Ebanghelyo, na nagpapakita kung paano ang pananampalataya ay nagdudulot ng tunay na pagiging mapagbigay at pagkamapagbigay.
Ang pagsasanay ng mga unang Kristiyano na ibahagi ang lahat ng kanilang mayroon ay hindi lamang isang sosyal na eksperimento kundi isang salamin ng kanilang pag-unawa sa mga turo ni Jesus tungkol sa pagmamahal at komunidad. Ipinapakita nito ang kanilang pangako na isabuhay ang mga prinsipyo ng Kaharian ng Diyos, kung saan ang pagmamahal sa kapwa ay pangunahing halaga. Ang talatang ito ay hamon sa mga makabagong mananampalataya na pag-isipan kung paano nila maipapanday ang katulad na pagkakaisa at pagiging mapagbigay sa kanilang sariling mga komunidad, hinihimok silang lumampas sa personal na kapakinabangan at ituon ang pansin sa kabutihan ng lahat.
