Sa panahon ng paghahari ni Haring Hezekiah, ang Jerusalem ay naharap sa isang malaking banta mula sa hukbo ng Asirya sa ilalim ni Haring Sennacherib. Kilala ang mga Asiryo sa kanilang lakas militar at naghangad silang pahinain ang loob ng mga tao ng Jerusalem sa pamamagitan ng pakikipag-usap sa kanila sa Hebreo, ang kanilang katutubong wika. Ang estratehiyang ito ay naglalayong lumikha ng takot at pagkabahala sa mga mamamayan, umaasang mawawalan sila ng tiwala sa kanilang pamunuan at sa proteksyon ng Diyos.
Gayunpaman, pinanatili ni Hezekiah at ng propetang Isaias ang pananampalataya ng mga tao at hinikayat silang magtiwala sa Panginoon. Ang pangyayaring ito ay nagpapakita ng kahalagahan ng pananampalataya at pagkakaisa sa pagtagumpay sa mga pagsubok. Nagbibigay ito ng paalala na kahit na ang mga panlabas na puwersa ay nagtatangkang magdulot ng takot at pagdududa, ang panloob na lakas at pagtitiwala sa banal na suporta ay maaaring magdala sa tagumpay. Ang kwentong ito ay isang makapangyarihang patunay sa katatagan ng espiritu ng tao kapag pinatibay ng pananampalataya, na nagpapakita na ang tunay na seguridad ay hindi nagmumula sa pisikal na depensa kundi sa matibay na pagtitiwala sa Diyos.
